Smiling Over Murder. Oliver Moonlight.

Nie unika rozmów o przeszłości, nie zmienia tematu z powodu złego wychowania, ani nie traktuje tego, jako tajemnicy, której nikt za żadne skarby nie może poznać. On po prostu nic nie pamięta. Żadnego momentu, ulotnej chwili, znajomej twarzy. Nic sprzed tym, jak obudził się na wyspie. Z zakrwawioną koszulą, piaskiem w ustach i tępym uczuciem w głowie. Który z lekkiej migreny powoli, im ten zagłębiał się dalej w głąb wyspy, zaczął przeistaczać się w obłęd.
Głodny człowiek, to zły człowiek.
 Chwila. Ale czy nadal można nazwać go w jakimkolwiek stopniu ludzkim, gdy jego serce przestało bić, a w snach przewijają się twarze, tych których zamordował tylko dla uspokojenia łaknienia? Może humor nadal się go trzyma, ale te zęby psują całokształt.
 Jeśli chodzi o wspomnienia, czy chce je odzyskać po tym wszystkim? Nie. Uparcie odrzuca przygnębienie tworzone przez tą lukę w pamięci. Musiał prowadzić w cholerę nudne życie, jeżeli o nim tak po prostu zapomniał.
 A wspomnienia przeważnie wracają. I to w najmniej oczekiwanym momencie. A Olivierowi się nie śpieszy. Zwłaszcza, że ma jeszcze przed sobą całą wieczność

Olivier 

Moonlight

ŻYCIORYS| 9 czerwca 19xx | Ok. 20 lat.| Anglia Londyn.| Biblioteka Brytyjska.| Rana cięta na krtani.| Zatuszowane morderstwo.| To nie było samobójstwo.| Niektórych słów nie warto wypowiadać na głos.|

NEKROLOG| x maja 19xx | Wampir.| Brak określonego poglądu.| Żyje tak, by było mu wygodnie.| Przeklęte Miasto.| Własny antykwariat. | Wujek dobra rada.| Jak mu się zachce.| Walcz, uciekaj... nie giń głupio.|

 Schludnie ubrany, wysoki mężczyzna, nadto chudy. Do tego dochodzi fakt, że już w swojej makabryczności jest trupio blady. A to już nie z własnej winny. Gdyby nawet pokusił się by wychodzić na dwór częściej, to nic by mu to nie dało. Bo już takie są uroki nieśmiertelności. Na  jego głowie z lekka zaczesane do tyłu ciemnobrązowe włosy, które i tak niesforne zawsze opadają na oczy barwy niekreślonej między mętnym brązem, a jasną zielenią. Olivier lubuje nosić okulary, mimo że wzrok ma dobry. Świadom nie jest i być nie może, że to nawyk mający wytłumaczenie za jego życia, gdy był wtedy jeszcze ślepy jak kret.
 A w tym najzabawniejszy jest to, że zawsze, wiernie, uwiązana na grubym łańcuchu drepcze za nim czarna koza. A raczej zwierze z dziwacznej fauny wyspy łącząca ze sobą cechy budowy kozła, potężnych zakręconych rogów barana i temperamentu stada wygłodzonych wilków.Wcale ten długi łańcuch nie zwisa z obroży na pokaz. Atopsja kobietą jest upartą, złośliwą i dumną. Za krzywy grymas w jej stronę, zdolna jest rozszarpać. I nie ma znaczenia, czy to człowiek, czy wampir. A zwłaszcza ci drudzy z dystansem powinni się do niej odnosić, gdyż jej sceptycyzm rośnie z każdym nowo napotkanym nieśmiertelnym, który od razu snuje marzenia, że koza stanie się jego posiłkiem. A Atopsja lubi robić na złość i przeważnie role się odwracają.

 Pragnienie ciszy, jak i bezpieczeństwa zawsze trzymały go z boku. W swoim własnym małym świecie, gdzie oprócz jego samego, swoje miejsce miały książki, Zawsze wolał uciec do nich, niż bratać się z rówieśnikami, z którymi i tak nigdy nie czuł potrzeby przebywania.Jakie to więc było dla niego szczęście, gdy udało mu się zdobyć posadę wręcz idealną. Wśród starych woluminów w gmachu Biblioteki Brytyjskiej. Kto by się spodziewał, że to co tak uwielbiał i co z pozoru tak całkowicie bezpiecznie, może sprowadzić takie nieszczęście?
 Los jednak chciał, że dla Oliviera zabawa z węszeniem w państwowych sprawach nie zakończyła się permanentną śmiercią, a tylko utratą części siebie. I wybitnie paskudną ranną w pionie biegnącej po krtani, która chodź nie wprost, bo chłopak pamiętać tego nie może, to podpowiada usłużnie, a żeby nigdy, a to nigdy już nie ruszał tego politycznego świństwa. A jeśli jakieś dokumenty są zabezpieczone i tak staranie ukryte, to pewnie jest ku temu jakiś powód.
 I tak wampir, po kres swego bytu będzie gnić w przytulnych i na szczęście własnych czterech kątach antykwariatu, którego prowadzi prawie, że od początku pobytu w Przeklętym Mieście. Robiąc wszystko, by tylko nikt na niego nie zwrócił uwagi.
 Nie oznacza to, jednak, że całkowicie odciął się od mieszkańców wyspy. O dziwo to i z chęcią jeśli humor przypisze to i zaprosi na herbatę, poczęstuje papierosem, a nawet poprowadzi rozmowę, która bywa czasem ciężka przez jego dziwne poczucie humoru i sarkastyczną naturę. A jeśli ktoś tolerować tego nie potrafi serdeczna kulka w czoło. Wampir nie obwieszcza się chwalić swoim pokaźnym zapleczem różnorakiej broni palnej. I jeśli zachodzi taka potrzeba, zdołał już oduczyć się tego momentu wahania, gdy palce dotykają spustu.
 A może po prostu mu się tak zdaje. Za bardzo dramatyzuje. Oszalał. Zwariował.

A może coś więcej?Nic więcej.

◊ Jakimś cudem udało mu się okręcić wokół Jedynych. I tak oto czasem można go spotkać w domach tych ważniejszych, jak podszywa się pod szychę, polityka, czy innego kochanka.
◊ Nie żeby dobrze się wśród nich czuł, ale darmowy alkohol i inne korzyści zagłuszają wszelkie pretensje.
◊ Zarzeka, ze może dużo wypić. Nie. Wcale tak nie jest. Tylko mu się tak zdaje.
◊ Tylko czerwońce.
◊ Tylko mocna herbata.
◊ Jest tak monotematyczny, że nawet autorce trudno domyślić jakieś ciekawostki.
◊ Chcesz- bierz. Nie chcesz- nie bierz. Ale zostaw coś po sobie.

***

GG- 31729171

E-mail: kopytko246@gmail.com

Tort poproszę na 9 czerwca.

Edit kp: 2015-06-06 

Oby działał mi ten kod.
Za wszelakie błędy przepraszam. Poprawie, jak znajdę. 

Dzień dobry. Witam i mam nadzieje, że ktoś Olivcią się zainteresuje, odważy na wątek, czy inne powiązania. Nie kąsamy, nie bijemy. Gdy nie musimy. Jesteśmy chętni na wszystko. ;w;